بدون عنوان

ایران در سوگ آذربایجان

همه با هم مصیبت عظیم آذربایجان را به سوگ می نشینیم

خانه ام آتش گرفتست ، آتشی جانسوز…….
هر طرف می سوزد این آتش
پرده ها و فرشها را تارشان با پود……..
من به هر سو می دوم گریان
در لهیب آتش پر دود………….
وز میان خنده هایم تلخ ، و خروش گریه ام ناشاد
از درون خسته ی سوزان می کنم فریاد
ای فریاد ، ای فریاد ، ای فریاد……….
وای بر من ،وای بر من……
خانه ام آتش گرفتست آتشی بی رنگ
همچنان می سوزد این آتش
نقش هایی را که من بستم به خون دل…
بر سر و چشمِ در و دیوار……
در شب رسوای بی ساحل……
سوزد و سوزد غنچه هایی را که پروردم به دشواری
غنچه هایی را که پروردم در دهان گنگ این گلدان…….
روزهای سخت بیماری…….. روزهای سخت بیماری……
همچنان می سوزد این آتش……..
آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان……
وانچه دارد منظر و ایوان……..
من به دستانی پر از تاول
این طرف را می کنم خاموش
زان دگر سو شعله بر خیزد به گردش دود………
تا سحرگاهان که می داند؟
که بود من شود نابود…… که بود من شود نابود…….
من به هر سو می دوم گریان……..
از این بیداد می کنم فریاد ، ای فریاد ، ای فریاد
خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا مشت خاکستر ………
وای ، وای ………….
وای آیا هیچ سر بر میکنند از خاک؟
مهربان همسایگانم از پی امداد؟مهربان همسایگانم از پی امداد؟
سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد ….
می کنم فریاد ، ای فریاد……. ای فریاد…….